Ένας “πότης κρασιού”, ο Οινοποίων, γιός του Διονύσου ή του Θησέα και της Αριάδνης, αν και γεννήθηκε στην Λήμνο έπλευσε στην Χίο και έγινε ο πρώτος μυθικός βασιλιάς της.
Όταν χιλιάδες χρόνια μύθων συνοδεύουν έναν τόπο τότε έρχεται στιγμή που κάποιοι άνθρωποι αναστοχάζονται το παρελθόν τους και το ανασταίνουν, όπως δείχνει το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Θοδωρή Πυλιώτη.
Μια εγκαταλελειμμένη στέρφα γη και αδιάφοροι άνθρωποι ήταν η πρόκληση για μια ομάδα νέων ανθρώπων, οι οποίοι έστρεψαν το βλέμμα προς το όρος Αμανή, μια περιοχή που υπήρξε οινοφόρος κατά το παρελθόν.
Στο χωριό Εγρηγόρος ο Σταμάτης Κολώτος, πρόεδρος της αναπτυξιακής εταιρίας ΕΤΑΧ, σχεδίασε ένα διήμερο οινοτουρισμού που εντάσσεται στο πρόγραμμα LIDER του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και στοχεύει, στο να γνωρίσει στο ευρύ κοινό τα περίφημα κρασιά της Χίου.

Στο πρόγραμμα έχουν ενταχθεί 22 αναπτυξιακές εταιρείες σε όλη την Ελλάδα, με προϋπολογισμό γύρω στις 700.000 ευρώ.
«Ο οίνος δεν είναι μόνο η πώληση κρασιού, αλλά μια διαδικασία, που ξεκινά από το χωράφι και φτάνει στον τρύγο». Η συμμετοχή των επισκεπτών σημαίνει ώθηση στον τουρισμό, νέες ξενοδοχειακές μονάδες και προώθηση των κρασιών στην εστίαση.
Η Άννα Λαγού, Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων Αριούσιος Α.Ε υποδέχεται τους επισκέπτες στην Αρεουσία χώρα, όπως την αναφέρει ο Στράβων ως μια από τις σημαντικότερες περιοχές παραγωγής οίνου στην αρχαιότητα.
Το οινοποιείο ιδρύθηκε το 2009 από τον Δημήτρη Κεφάλα, με στόχο την διάσωση των δυο σπάνιων ποικιλιών το Χιώτικο κρασερό και τον Αγιαννίτη και τα δυο ερυθρά. Αυτά τα δυο κρασιά ενέταξαν το οινοποιείο στον οινικό χάρτη, με ονομασία γεωγραφικής προέλευσης.

Στόχος να καταστήσουν το κρασί της Χίου γνωστό εντός και εκτός συνόρων. Για να φτάσουν στο σημερινό σημείο «Έπρεπε να δοθεί μεγάλη μάχη με την ίδια την γη, που ήταν εγκαταλελειμμένη από την δεκαετία του ΄60 και να πειστούν οι άνθρωποι να επιστρέψουν στην καλλιέργεια».
Το 2009 ξεκίνησαν με τρείς ετικέτες και σήμερα με 14 διαφορετικές τα κρασιά του νησιού ταξιδεύουν σε εννέα χώρες και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, όπως αναφέρει ο Παναγιώτης Κεφάλας, διευθύνων σύμβουλος “Αριούσιος”.
Άκρατος ή κεκαρμένος ο οίνος της Χίου ήταν περιζήτητος στην οικουμένη των αρχαίων Ελλήνων. Κάποιες ποικιλίες φαίνεται πως έφτασαν έως την Γαλλία και σχηματίζουν σήμερα τους περίβλεπτους αμπελώνες της. Τα ταξίδια του Διονύσου είναι κυριολεκτικά Ομηρικά.
Χωρίς να χάνει σε γεύση ο κεκαρμένος οίνος ήταν η ανάμειξη του κρασιού με το νερό στους κρατήρες, σε αναλογία τρία προς ένα, προκειμένου οι συνδαιτυμόνες να μην χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας και να μπορούν να συμμετέχουν όλοι στα τραπέζια. Μια συνήθεια που επικράτησε. Οι παλαιότεροι έλεγαν: «Τον μήνα που δεν έχει ρο, το κρασί θέλει νερό», εννοώντας ότι όταν ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες χρειαζόταν ένα δροσιστικό ποτό.